bylismy (znowu) w San Diego

Cztery ostatnie dni przerwy zimowej spedzilismy w San Diego.

Dwaj chlopcy, szczeniak i ja. Maz z radoscia tyral jak wol. 

Ponadto sprzatnal garaz i skrecil lozko, ktore od czasu remontu

czyli dobre pol roku lezalo sobie w garazu czekajac, kurzac sie 

i zajmujac miejsce mezowskiego samochodu

Lea, jak kazde dziecko, kocha plaze. 

I ludzi na plazy. Zdaje sie, ze jest swiecie przekonana, 

iz kazdy czlowiek  na plazy jest tam przede wszystkim po to, 

zeby ja glaskac i zachwycac sie jej niewatpliwa uroda, charakterem, 

dobrocia i madroscia. 

Na szczescie szybko do nas wraca. Zawsze pilnuje tez, zebysmy trzymali sie 

razem. To wlasnie ona czeka na wlokace sie z tylu ostatnie dziecko.

Stado musi sie trzymac w kupie. I juz ona, Lea, jak ten pies pasterski tego

dopilnuje!

W San Diego jest nam zawsze bardzo dobrze. Niektorzy az fikaja z radosci 

koziolki.

W San Diego jest piekna plaza, cudowny Balboa Park, Legoland i wiele innych niewatpliwych atrakcji. To naprawde piekne miejsce. Dla mnie jednak bardzo wazne jest to, ze moge sie tam spotkac z Ania- moja przyjaciolka od czasow szkoly podstawowej w Polsce, z Karolina i z ich rodzinami. Takie spotkanie jest jak swiezy oddech, zastrzyk dobrej energii. Prawda o emigrantach jest bowiem taka, ze gdziekolwiek by nie pojechali beda zawsze turystami, ludzmi, na ktorych nikt nie czeka, przypadkowymi przechodniami, podgladaczami chwili, natomiast nie uczestnikami prawdziwego zycia. Bo zycie, to rodzina, przyjaciele, ludzie, ktorzy maja podobna tradycje, doswiadczenia, jezyk.