jak zwykle w podrozy

Dzieci mialy rodeo break. Nie pytajcie mnie, dlaczego z okazji rodeo dzieci maja dwa dni wolnego. Nie wiem. Jako, ze uzbieralo sie cztery dni wolnego, zabralam dziatwe do La Jolla, nad ocean. Jedzie sie tam ok. 6 godzin, najpierw I-10, a potem I-8 na zachod. 

Jesli kiedykolwiek zdarzy sie Wam znalezc na I-8 w okolicach Gila Bend i bedziecie glodni, bardzo Was prosze omincie McDonald's, ktory strategicznie kusi tuz przy zjezdzie 115 z autostrady i zadajac sobie odrobine wysilku odszukajcie pol mili dalej Sofia's Mexican Food. Sofia gotuje znakomicie, uwielbiam jej chile relleno - jest perfekcyjne. Zatrzymujemy sie w tym miejscu zawsze jadac do i z San Diego. Sofia pamieta juz, ze zamawiam chile relleno, a moi chlopcy preferuja jedzenie ryzu lyzkami. Jesli podrozujemy bez Meza, zawsze o niego pyta i pozdrawia.

- Mamo, ile czasu jeszcze bedziemy jechac do tej meksykanskiej restauracji? - pada pytanie z czestotliwoscia co 5 minut od godziny, czyli odkad wyjechalismy z San Diego. Autorem jest oczywiscie Mlodszy. Starszy ze sluchawkami na uszach oglada Scooby - Doo.

- Jeszcze 3 godziny - staram sie brzmiec spokojnie.

- Jestes pewna, ze nie pomylilas drogi? - w glosie Mlodszego brzmi niepokoj - poprzednio krocej sie tam jechalo...

- Wierz mi synu, nie pomylilam - te trase moglabym juz pokonywac z zamknietymi oczami.

- Z Tucson do Gila Bend jedzie sie krocej, a z San Diego dluzej, bo Gila Bend jest blizej Tucson niz San Diego. Rozumiesz? - spojrzenia moje i Mlodszego krzyzuja sie w lusterku. 

- A ile to jest: 3 godziny? - pyta nieufnie.

- 180 minut.

- Czyli tyle? - pokazuje paluszki u jednej raczki i jeszcze trzy u drugiej.

- No niezupelnie. To jest tyle, ze moglbys obejrzec calego Scooby - Doo i jeszcze pol innej bajki - wyjasniam i staram sie, zeby  to zabrzmialo zachecajaco. Nie ma to jak cisza i spokoj kiedy trzeba przejechac 420 mil.

- Czyli sie zgubilismy. Wczesniej sie jechalo krocej. - w ten oto sposob nasza rozmowa zatoczyla zgrabne koleczko.

Odwiedzilismy Legoland,

gdzie doskonale sie bawilismy.

Duzo czasu spedzilismy na plazy kopiac w piachu

i udajac surferow

mimo wietrznej pogody i koszmarnie zimnej wody.

propozycja

Wieczorem, ok. 21:00 zadzwonila B.

- Czesc, dzieci juz spia? - zaswiergotala mi radosnie do ucha.

- Spia, spia - mruknelam - a coz innego moglby robic czterolatek z szesciolatkiem o tej porze dodalam w mysli.

Pomachalam smetnie na pozegnanie ksiazce, ktora mialam zamiar sobie poczytac. B. lubi gadac.

- Sluchaj, mam znajoma... - kontynuowala B.

No coz, kazdy kogos tam zna - toczylam swoj wewnetrzny monolog.

- ... ta znajoma ma dzieci i matke... - ciagnela niestrudzenie B.

Szczesciara - rzucilam sama do siebie.

- ...ta matka byla u nich i nauczyla dzieci wierszyka i dwoch piosenek po polsku ...-rozwijala dalej swoj watek B.

Moja matka nigdy u nas nie byla i jak Boga kocham, niczego moich dzieci nie nauczyla - pokiwalam smetnie glowa nad losem swoim i chlopcow.

- ...bo wiesz, te dzieci nie mowia po polsku, znajoma twierdzi, ze mowi, ale ze mna nie chciala rozmawiac inaczej, jak po angielsku... - B. dzielnie brnela ku jakiemus, jeszcze nieznanemu mi, celowi

- ...no i ta matka, czyli babcia tych dzieci, wyjechala, a matka dzieci pomyslala sobie, ze byloby wspaniale, gdyby te dzieci nauczyly sie mowic po polsku! - posumowala B.

Byloby - zgodzilam sie z nia w mysli, naiwnie sadzac, ze to juz koniec.

- No i wiesz, pomyslalam sobie, ze twoje dzieci tak ladnie mowia po polsku. A ty jeszcze uczysz je czytac. Moze moglabys tez pouczyc tamte dzieci? Tak raz, albo dwa w tygodniu. Pobawilyby sie z twoimi dziecmi, troche by sie osluchaly...Acha, ta matka chce sie pouczyc, tak przy okazji. - B. wyluszczyla sprawe.

Ufffff - sapnelam w duchu.

- Moje dzieci w zabwie przechodza juz na angielski, albo mieszaja - zaczelam niepewnie, bo w glowie mialam lekki kolowrotek.

- Och, to nic nie szkodzi - B. niewiele rzeczy jest w stanie zniechecic - masz przeciez jakies ksiazeczki, filmy po polsku, prawda? Jak bedziesz do nich jechala, to mozesz zabrac ze soba!
Jechala! Ja do nich?! w mojej glowie zawylo dziesiec syren alarmowych.

- A gdzie one mieszkaja, te dzieci z matka - zapytalam, widzac swiatelko w tunelu.

- Ina i Shannon - B. starcila rezon, bo wie, gdzie ja mieszkam.

- B. boj sie Boga, to jest 30 min. jazdy ode mnie, a w korku 40! - wstapila we mnie nadzieja - naprawde nie moge sie zobowiazac, ze bede do niej jezdzila taki kawal drogi raz albo i dwa w tygodniu ze swoimi dziecmi. Ale jesli jej bardzo zalezy, to moze przyjezdzac do nas - dodalam slodko.

Mili moi Czytelnicy. Niewiele trzeba, zeby nauczyc dziecko swojego jezyka. Wystarczy do niego w tym jezyku mowic. Nauczy sie. Kazdy by sie nauczyl. Problem powstaje, kiedy sie chce ten jezyk utrzymac. Samo mowienie w jakims jezyku nie wystarcza. Trzeba dziecko nauczyc czytac i pisac w danym jezyku. Wymaga to jednak wysilku i konsekwencji. Nie kazdy ma wystarczajaco silna motywacje, czas, energie i umiejetnosci. A i tak po latach moze sie okazac, ze nasze dziecko nie chce tego jezyka uzywac. Ale bedzie to juz jego wlasny, bardziej lub mniej swiadomy, wybor.

Przyznam uczciwie: nie spodziewm sie, ze moje wnuki beda mowily po polsku. Nie wiem, czy moi chlopcy kiedykolwiek w swym doroslym zyciu wykorzystaja ten jezyk. Ale uwazam, ze nauka czytania i pisania w dwoch jezykach jest niezlym cwiczeniem dla ich umyslow.

moje "cos"...

...okazalo sie byc niczym. Rzecz jasna ma jakas swoja lacinska nazwe, ale najwazniejszym dla mnie jest fakt, ze nie trzeba nic z tym znaleziskiem robic oraz, ze niczym mi owo "cos" nie grozi. Za 6 miesiecy znowu mammografia.
W kazda srode pomagam jako wolontariusz w klasie Starszego. Dzieci uczyly sie dzisiaj pisac na i-Padach...
Niby mieszkam tu juz dosc dlugo, niby powinnam byla sie juz przyzwyczaic, niby nie powinnam sie niczemu dziwic. A tu: zonk! Zawsze wykoczy jakis diabel z pudelka, albo i-Pad z szafki w klasie pelnej pieciolatkow. Ustrojstwo zainteresowalo mnie osobiscie, z pewnych wzgledow, nazwijmy je prezentowymi. Poszlam na strone Appla i sprawdzilam: najtanszy model kosztuje 550$. Oni ich maja 26.

Ide spac bo padam na twarz. Postanowilam, ze dzisiaj sie wyspie i chce slowa dotrzymac.

zaszalalam

Konczy mi sie moja ulubiona woda toaletowa. Zabralam sie wiec do uzupelniania brakow. On-line, bo taniej i wygodniej. Oprocz Wody Ulubionej wrzucilam do koszyka jeszcze Wode Mniej Ulubiona oraz cztery rozne maseczki: nawilzajaca (mieszkam w koncu na pustyni - nawilzanie to podstawa), rozswietlajaca (bo czemu nie?), przeciwzmarszczkowa (marszcze sie - 40stka w tym roku, ehhh) i odzywcza (nawet jesli nie pomoze, to nie zaszkodzi, prawda?). Nie moglam zapomniec o moim faworycie: peelingu biologicznym. Jest doskonaly, skora na twarzy robi sie po nim gladka i delikatna, gotowa na przyjecie ktorejs z moich maseczek! Pamietalam rowniez o maseczce na usta (podobno odzyskaja modziencza swiezosc, zobaczymy) oraz pod oczy (cienie i worki maja zniknac, ale tu moja naiwosc sie konczy, w takie cuda to ja jednak nie wierze).

Teraz czekam na przesylke. Potem oddam sie orgii peelingowania i maseczkowania. I bedzie mi dobrze, wrecz wysmienicie.

prawie SPA

Badanie nie bolalo. Prawde mowiac nie bylo nawet nieprzyjemne. Jak zwykle znieczulanie bylo z calej tej zabawy najgorsze.

Najpierw pielegniarka zapoznala mnie z dluga lista mozliwych powiklan, zakazen i innych przykrych niespodzianek. Na pocieszenie dorzucila jednak:

- W ciagu 17 lat mojej pracy z niczym takim sie nie zetknelam.

No coz, niech sie dzieje wola nieba. Podpisalam stosowne kwitki mowiace, ze wiem i ze sie zgadzam. Nastepnie pani opwiedziala mi szczegolowo i doglebnie na czym polega procedura, czyli krok po kroku co beda mi robic. Lacznie z tym, ze jak maszyna zabuczy, to mam sie nie wystraszyc i nie podskoczyc, bo bezruch jest wskazany, a nawet niezbedny.

Potem, nakryta rozowym kocykiem, leglam wdziecznie na boku coby umozliwic pani doktor pobranie tego co konieczne. Pielegniarka glaskala mnie po plecach, w tle pobrzmiewala lagodna muzyka a ja wpatrywalam sie w jakis obrazek wiszacy na scianie. Prawie jak w SPA. Gdyby nie pytanie padajace mniej wiecej co 30 sekund: 

- Czy napewno pania nie boli?

Nie bolalo. Wyniki w srode.

Bawilam sie z Mlodszym na podlodze, ktory to Mlodszy bedacy w nieustannym ruchu oczywiscie wpadl na mnie, a dokladnie na moja lewa strone. Moja lewa strona ma zlamana reke, no i jest po swiezutkiej biopsji. Nie bylo to mile, wiec syknelam:

- Placek uwazaj troche na mnie, bo mnie boli. Lekarz pobral mi troche krwi.

- Gdzie ci pobral? - wszelkie rany, najchetniej cudze, budza zawsze jego zywe zainteresowanie. Rowniez  bawiacy sie do tej pory cicho i spokojnie Starszy zawisl nad swoja budowla w oczekiwaniu na ciag dalszy. 

- Pod piersia zrobil mi tak mala dziurke i pobral. Chce sprawdzic, czy nie jestem chora - wyjasnilam.

- Pokazesz mi te dziurke?! - zapytal blagalnie Mlodszy. Byl wyraznie poruszony. Starszy przysunal sie do nas, zeby na wypadek pokazu tez moc rzucic okiem.

- Takie ciemne to jest - stwierdzil z lekka zgroza Mlodszy, kiedy mu pokazalam miejsce po biopsji.

- Siniak, tylko taki troche mocniejszy.

- Boli cie to, mamusiu - zapytal ze wspolczuciem Starszy.

- Nie, ale musicie teraz troche bardziej uwazac, zeby na mnie nie wpadac. Bo jak mnie potracacie, to mnie boli albo to, albo reka...

Pokiwali ze zrozumieniem lepetynkami. Staraja sie. I co jakis czas pytaja, czy mnie nie boli.